Cebula po długiej przerwie

W sobotę Ulfhoednar, czyli drużyna z grodu sopockiego robiła na owym grodzie kameralną imprezę, której motywem przewodnim były rzemiosła. Z tej okazji miałam tam swój kramik barwierski:) Aby urozmaicić nieco program i nie tylko pomachać ludziom przed oczami fragmentem dotychczasowych dokonań, spakowałam parę barwników, nieco surowej wełny, odczynniki i heja! Idziemy farbować pod chmurką:)

Warunki spartańskie, drobne niedociągnięcia i weź-tu-kombinuj organizatorskie+deszcz. Ale co to dla nas;) Zdałam sobie sprawę że w palecie mojej jakoś nie gości żółty i zdecydowałam się po blisko rocznej przerwie (nie licząc jaj) sięgnąć po... łupiny cebuli. Tak wiem, na wczesne niehistoryczne. Ale mimo to, to tak wdzięczny, efektowny i łatwy w obsłudze barwnik, że z zaznaczeniem, że zdaję sobie sprawę że Słowianom cebuli niet, przyjemnie po nią czasem sięgnąć.
Szkoda tylko że przez deszcz nie dopilnowałam by mieć zdjęcia z samego farbowania:<

Radość i zabawa^^ Ten kawałek wyjmiemy szybciej, ten motek niech leży w kociołku długo, teraz dodać nieco ałunu...

Jeszcze jedna próbka, co wyszła zielono-żółta. 

I na dokładkę, zrobione przy okazji, foto części innych dokonań:) To jest to co lubię^^

Odświeżyłam też layout bloga. Jakiś taki duszny był poprzedni. Porobiłam etykiety, linki... Może chęć ulepszania blogosfery to jakieś odzwierciedlenie tego co dzieje się w realnej sferze? W życiu osobistym szykują mi się wielkie zmiany. Na lepsze:)